روایت زیبایی دیدم از امام باقر علیه السلام:
«ان الله عزوجل لیتعاهد المؤمن بالبلاء کما یتعاهد الرجل اهله بالهدیة من الغیبة ...». (کافی، ج2، ص 255)
برخی این روایت را این‌گونه ترجمه کرده‌اند:
خدای بزرگ از بنده مؤمنش تفقد و برای او بلاها را اهداء می کند؛ همان گونه که مرد در سفر برای خانواده خودش هدیه ای می فرستد...».
دیگری ترجمه کرده:
خداوند عزّ و جلّ مؤمن را با بلا و سختى مى نوازد، همچنان كه مرد خانه با آوردن هديه از سفر، خانواده خود را مى نوازد...
به نظرم ترجمه صحیح‌تر و معنایی، این گونه باشد:
خدای عزوجل خود را با بلا و سختی در ذهن بنده مؤمن زنده کرده و به یاد او می‌آورد؛ همان گونه که مرد با ارسال هدیه از راه دور وجود خود را برای اهلش زنده کرده و به یاد آن‌ها می‌آورد.