بازارسال: مقايسه خاك كربلا و خاك كعبه (ویرایش دوم)

حدود دو دهه پیش یک روز رفتم حرم حضرت معصومه _سلام الله علیها_ عرضه داشتم مدتی است شعری نگفته‌ام اگر لطفی کنید! محتوا و سبک را هم شما عنایت کنید، فقط چیزی قابل عرضه باشد! گمانم محتوا در همان حرم به ذهنم خطور کرد شاید هم وقتی آمدم خانه و خلاصه همان شب شعر زیر بر قلمم جاری شد؛ البته بعدها کمی ویرایشش کردم:

خاك كعبه غرّه و مسرور بود

عالمی را مقصد و منظور بود

چشم را بگشود و از نزديك و دور

پر تشعشع ديد خود را، پر ز نور

سربجنبانيد و با فخر و غرور

در ندا در داد بانگى پر سرور

كين منم برتر ز هر بالا و پست

كين منم، گِردم همه هوشيار و مست

كين منم او كه خدايش برگزيد

از فيوضاتش چنين گشتم سعيد

حضرت آدم به دست خود نواخت

قبله گاه مؤمنان بر من بساخت

وانگه ابراهيم و اسماعيل او

با هزاران فخر كردندم نكو

مردمان هر روز رو سويم كنند

چهره مى‏ سايند و سجده مى‏ برند...

در همه نعمت خودم تنهاستم

از زمين تا عرش حق برخاستم

من چنينم كس نباشد همچو من

كى بزايد مادر گيتى چو من

گفت و گفت آن شمع با دلدادگان

گه تواضع كرد گه چون سروران

تا كه ناگه بر سرش آمد فرو

بس! كه ديگر هيچ اين‏ گونه مگو

سجده، گر رو سوى تو مى‏ آورند

ليك بر خاك كدامين مى‏ کنند؟

هم تو گر بر سجده آرى، ناگزير

چهره ‏ات بر خاك من آرى به زير

قبله‏ گاه صورت مردم تويى

شمع هر پروانه و كركس شدى

هم غزال و گرگ، گرداگرد تو

هم ملك هم ديو را با وِرد تو

اين چه غوغايى است بر سر مى ‏كنى!

گوش تا اسرار ناگفته برى

قبله‏ گاه عشق جاويدان منم

سجده‌‏گاه مست دلداران منم

شمع هر چه مست و گم گشته منم

مُهردلداده به سجاده منم

من نيم از اين زمين كز جنّتم

چون كه آن خورشيد آمد در برم

خاك آن فردوس بالايم كه من

گشته‏‌ام در پاى آن سرو چمن

خفته در دامان من يك بوستان

لاله‌‏هاى بى‏ سر آن دوستان

لاله‏ هاى اوفتاده در برم

اين علم‏‌هاى سراپا خسته‏ ام

هر يكى هم كعبه و هم قبله‏ اند

بهر حق اينان به خاك افتاده ‏اند

من سر تعظيم آوردم فرود

كردحق خاك مرا بهر سجود

گشته ‏ام تاج سر شاهنشهان

چون شدم خاك پى فردوسيان

خاك من بر عارض هر كس نشست

سجده مقبول افتد و فايز بگشت

اين نصيحت بشنو و گوشى سپار

سر فرود آور كه باشى وامدار

كربلا هستم و خاكم توتياست

هر نماز عشق بر من مبتلاست

محفل من با قدوم انبياست

قلب من جاى دل آزاده‏ هاست

هستى‏ ام گر هست از آن مهتر است

خاك پايش از "جواهر" بهتر است .

مقايسه خاك كربلا و خاك كعبه (ویرایش دوم)

حدود دو دهه پیش یک روز رفتم حرم حضرت معصومه _سلام الله علیها_ عرضه داشتم مدتی است شعری نگفته‌ام اگر لطفی کنید و عنایتی! محتوا و سبک را هم شما عنایت کنید، فقط چیزی قابل عرضه باشد! گمانم محتوا در همان حرم به ذهنم خطور کرد شاید هم وقتی آمدم خانه و خلاصه همان شب شعر زیر بر قلمم جاری شد؛ البته بعدها کمی ویرایشش کردم:

خاك كعبه غرّه و مسرور بود                    عالمی را مقصد و منظور بود

چشم را بگشود و از نزديك و دور            پر تشعشع ديد خود را، پر ز نور

  سربجنبانيد و با فخر و غرور                 در ندا در داد بانگى پر سرور

 كين منم برتر ز هر بالا و پست                كين منم، گِردم همه هوشيار و مست

 كين منم او كه خدايش برگزيد               از فيوضاتش چنين گشتم سعيد

حضرت آدم به دست خود نواخت           قبله گاه مؤمنان بر من بساخت

 وانگه ابراهيم و اسماعيل او                 با هزاران فخر كردندم نكو

 مردمان هر روز رو سويم كنند               چهره مى‏ سايند و سجده مى‏ برند...

 در همه نعمت خودم تنهاستم                 از زمين تا عرش حق برخاستم

 من چنينم كس نباشد همچو من             كى بزايد مادر گيتى چو من

 گفت و گفت آن شمع با دلدادگان          گه تواضع كرد گه چون سروران

 تا كه ناگه بر سرش آمد فرو                 بس! كه ديگر هيچ اين‏ گونه مگو

 سجده، گر رو سوى تو مى‏ آورند           ليك بر خاك كدامين مى‏ کنند؟

 هم تو گر بر سجده آرى، ناگزير             چهره ‏ات بر خاك من آرى به زير

 قبله‏ گاه صورت مردم تويى                  شمع هر پروانه و كركس شدى

هم غزال و گرگ، گرداگرد تو                 هم ملك هم ديو را با وِرد تو

 اين چه غوغايى است بر سر مى ‏كنى!    گوش تا اسرار ناگفته برى

 قبله‏ گاه عشق جاويدان منم                  سجده‌‏گاه مست دلداران منم

 شمع هر چه مست و گم گشته منم         مُهردلداده به سجاده منم

 من نيم از اين زمين كز جنّتم                 چون كه آن خورشيد آمد در برم

 خاك آن فردوس بالايم كه من                گشته‏‌ام در پاى آن سرو چمن

 خفته در دامان من يك بوستان               لاله‌‏هاى بى‏ سر آن دوستان

لاله‏ هاى اوفتاده در برم                          اين علم‏‌هاى سراپا خسته‏ ام

هر يكى هم كعبه و هم قبله‏ اند                بهر حق اينان به خاك افتاده ‏اند

من سر تعظيم آوردم فرود                      كردحق خاك مرا بهر سجود 

گشته ‏ام تاج سر شاهنشهان                    چون شدم خاك پى فردوسيان

خاك من بر عارض هر كس نشست            سجده مقبول افتد و فايز بگشت

 اين نصيحت بشنو و گوشى سپار            سر فرود آور كه باشى وامدار

 كربلا هستم و خاكم توتياست               هر نماز عشق بر من مبتلاست

محفل من با قدوم انبياست                   قلب من جاى دل آزاده‏ هاست

هستى‏ ام گر هست از آن مهتر است      خاك پايش از "جواهر" بهتر است .