یادداشتهای سید محمدحسن جواهری

نامه امام عليه السلام به هاشميان

كامل الزيارات ـ به نقل از مُيَسِّر بن عبد العزيز ، از امام باقر عليه السلام ـ : حسين بن على عليه السلام از كربلا به محمّد بن حنفيه نوشت : «به نام خداوند بخشنده مهربان . از حسين بن على ، به محمّد بن على و خويشاوندان هاشمى اش . امّا بعد، گويى كه دنيا ، هيچ گاه نبوده است و آخرت ، هميشه هست. والسّلام !» . (بِسمِ اللّه ِ الرَّحمنِ الرَّحيم مِنَ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ إلى مُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ ومَن قِبَلَهُ مِن بَني هاشِمٍ : أمّا بَعدُ ، فَكَأَنَّ الدُّنيا لَم تَكُن ، وكَأَنَّ الآخِرَةَ لَم تَزَل ، وَالسَّلامُ . كامل الزيارات : ص ١٥٨ ح ١٩٦ ، بحار الأنوار : ج ٤٥ ص ٨٧ ح ٢٣ .)

دو  سؤال:

1. چرا نامه امام همین یک سطر، خشک و بدون لحن عاطفی است؟

2. چرا از کربلا نامه نوشته اند؟ با توجه به این که فرصت جبران نبوده؛ یعنی پس از دریافت نامه اگر از بنی هاشم کسی می خواست به امام بپیوندد، نمی توانست (البته بر فرضی که از کربلا ارسال شده باشد)