۱۶/۹ تعداد زخم‌هاى امام عليه السلام

۴۶۳. الأمالى، صدوق - به نقل از بريد بن معاويه عِجْلى، از امام باقر عليه السلام -: حسين بن على عليه السلام، شهيد شد و سيصد و بيست و چند زخم در او يافتند؛ زخم بر اثر نيزه و ضربه شمشير و اصابت تير.

همچنين روايت شده كه همه زخم‌ها در قسمت جلوى بدن او بود؛ زيرا او، پشت به دشمن نمى‌كرد و نمى‌گريخت[979].[980]

۴۶۴. تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف، از امام جعفر صادق عليه السلام -: هنگامى كه حسين عليه السلام كُشته شد، سى و سه زخمِ نيزه و سى و چهار زخم شمشير، در او يافت شد.[981]

۴۶۵. دلائل الإمامة: ابو عبد اللَّه امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «سى و سه زخمِ نيزه و چهل و چهار زخمِ شمشير، در حسين عليه السلام، يافت شد و بر رَداى خَز تيره‌رنگ او، بيش از صدو ده پارگى بر اثر نيزه و شمشير و تير بود».

همچنين روايت شده [كه فرمود]: «صد و بيست [زخم، در بدن او] يافت شد».[982]

۴۶۶. الكافى - به نقل از جابر، از امام باقر عليه السلام -: حسين بن على عليه السلام، كشته شد و بر [تن] او، بالاپوش خَز تيره‌رنگى بود كه شصت و سه اثر ضربه شمشير و نيزه و تير، در آن يافتند.[983]


۱۷/۹ قاتل امام عليه السلام در گزارش‌ها


۱۷/۹-۱ شِمْر

۴۶۷. تاريخ دمشق - به نقل از محمّد بن عمرو بن حسن -: ما با حسين عليه السلام، در كنار دو رود كربلا بوديم كه به شمر بن ذى الجوشن نگريست و فرمود: «خدا و پيامبرش، راست گفته‌اند. پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: "گويى به سگى سياه و سفيد مى‌نگرم كه زبانش را در خون خاندانم مى‌كند و مى‌آشامد"».

و شمر، پيسى داشت.[984]

[0] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده شهادت نامه امام حسین علیه السلام بر پایه منابع معتبر، صفحه: ۶۴۴، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحديث. سازمان چاپ و نشر، قم - ایران، 1391 ه.ش.

[979] در المناقب، ابن شهرآشوب (ج ۴ ص ۱۱۰)، اين افزوده آمده است: «و تيرهاى فرو رفته در زِرِهش، مانند خار در پوست خارپشت بود».

[980] اُصيبَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام ووُجِدَ بِهِ ثَلاثُمِئَةٍ وبِضعَةٌ وعِشرونَ طَعنَةً بِرُمحٍ‌، أو ضَربَةً بِسَيفٍ‌، أو رَميَةً بِسَهمٍ‌. فَرُوِيَ أنَّها كانَت كُلُّها في مُقَدَّمِهِ‌؛ لِأَنَّهُ عليه السلام كانَ لا يُوَلّي ۴۶۶ (الأمالى، صدوق: ص ۲۲۸ ح ۲۴۰، روضة الواعظين: ص ۲۰۹).

[981] وُجِدَ بِالحُسَينِ عليه السلام حينَ قُتِلَ‌، ثَلاثٌ وثَلاثونَ طَعنَةً‌، وأربَعٌ وثَلاثونَ ضَربَةً ۴۶۷ (تاريخ الطبرى: ج ۵ ص ۴۵۳، أنساب الأشراف: ج ۳ ص ۴۰۹).

[982] قالَ أبو عَبدِ اللَّهِ جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ [الصّادِقُ‌] عليه السلام: وُجِدَ بِالحُسَينِ عليه السلام ثَلاثٌ وثَلاثونَ طَعنَةً‌، وأربَعٌ وأربَعونَ ضَربَةً‌، ووُجِدَ في جُبَّةِ خَزٍّ دَكناءَ كانَت عَلَيهِ مِئَةُ خَرقٍ وبِضعَةَ عَشَرَ خَرقاً، ما بَينَ طَعنَةٍ وضَربَةٍ ورَميَةٍ‌. ورُوِيَ‌: مِئَةٌ وعِشرونَ ۴۶۸ (دلائل الإمامة: ص ۱۷۸؛ الطبقات الكبرى/الطبقة الخامسة من الصحابة): ج ۱ ص ۴۷۴).

[983] قُتِلَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام وعَلَيهِ جُبَّةُ خَزٍّ دَكناءُ‌، فَوَجَدوا فيها ثَلاثَةً وسِتّينَ‌؛ مِن بَينِ ضَربَةٍ بِالسَّيفِ‌، وطَعنَةٍ بِالرُّمحِ‌، أو رَميَةٍ بِالسَّهمِ ۴۶۹ (الكافى: ج ۶ ص ۴۵۲ ح ۹، بحار الأنوار: ج ۴۵ ص ۹۴ ح ۳۶).

[984] كُنّا مَعَ الحُسَينِ عليه السلام بِنَهرَي كَربَلاءَ‌، فَنَظَرَ إلى شِمرِ بنِ ذِي الجَوشَنِ‌، فَقالَ‌: صَدَقَ اللَّهُ ورَسولُهُ‌، قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله: «كَأَنّي أنظُرُ إلى كَلبٍ أبقَعَ يَلَغُ في دِماءِ أهلِ بَيتي». وكانَ شِمرٌ أبرَصَ ۴۷۰ (تاريخ دمشق: ج ۲۳ ص ۱۹۰ ح ۵۰۳۱ و ج ۵۵ ص ۱۶ ح ۱۱۵۸۳، مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج ۲ ص ۳۶).

۴۶۸. مثير الأحزان: سپس شخص ديگرى آمد و گفت: حسين، كجاست‌؟

فرمود: «من، اين جا هستم».

گفت: تو را به آتش [دوزخ]، بشارت مى‌دهم!

امام عليه السلام فرمود: «خود را به پروردگارى مهربان و شفاعتگرى پذيرنده، بشارت مى‌دهم! تو كيستى‌؟».

گفت: من، شمر بن ذى الجوشن هستم.

حسين عليه السلام فرمود: «اللَّه اكبر! پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: "گويى سگى سياه و سفيد را مى‌بينم كه زبان، در خون خانواده‌ام مى‌كند و مى‌آشامد"».

همچنين حسين عليه السلام فرمود: «[در عالم رؤيا] ديدم كه سگانى، مرا گاز مى‌گيرند و در ميان آنها، سگى سياه و سفيد، از همه بيشتر به من حمله مى‌كند و آن، تو بودى».

و شمر، پيسى داشت.

نيز از تِرمِذى نقل شده كه به [امام] صادق عليه السلام گفته شد: [تحقّق] رؤيا، تا كِى به تأخير مى‌افتد؟

صادق عليه السلام، از خواب پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ياد كرد كه پس از شصت سال، اتّفاق افتاد.[985]

۴۶۹. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: شمر، از آن كس [كه از كُشتن حسين عليه السلام، خوددارى كرده بود]، خشمگين شد. خودش بر سينه حسين عليه السلام نشست و محاسن او را گرفت و تصميم به كُشتن او گرفت... و با شمشيرش، دوازده ضربه به او زد و سپس، سرش را [از تن] جدا كرد.[986]


۱۷/۹-۲ سِنان بن انَس

۴۷۰. اسْد الغابة: حسين عليه السلام را سِنان بن انَس نَخَعى كُشت. نيز گفته شده كه شِمر بن ذى الجوشن، او را كُشت و خولى بن يزيد اصبَحى، كار را تمام كرد. همچنين، گفته شده كه عمر بن سعد، او را كشته است؛ ولى نظرِ درستى نيست و صحيح، آن است كه سِنان بن انَس نَخَعى او را كُشت.

امّا سخن كسى كه گفته: «شمر و عمر بن سعد، او را كُشتند»، از آن روست كه شمر، سپاه را به كُشتن حسين عليه السلام، تحريك مى‌كرد و با آنان، به حسين عليه السلام حمله مى‌كرد. عمر هم فرمانده لشكر بود و از اين رو، كُشتن [حسين عليه السلام] را به آنها نسبت مى‌دهند.[987]

۴۷۱. تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف -: حسين عليه السلام - كه مادرش فاطمه عليها السلام، دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بود -، كشته شد. او را سِنان بن انَس نَخَعى اصبَحى كُشت و سرش را خولى بن يزيد [به كوفه] آورد.[988]

[985] ثُمَّ جاءَ آخَرُ فَقالَ‌: أينَ الحُسَينُ؟ فَقالَ‌: ها أنَا ذا، قالَ‌: أبشِر بِالنّارِ. قالَ‌: ابشِرُ بِرَبِّ رَحيمٍ‌، وشَفيعٍ مُطاعٍ‌، مَن أنتَ؟ قالَ‌: أنَا شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ‌.
قالَ الحُسَينُ عليه السلام: اللَّهُ أكبَرُ! قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله: رَأَيتُ كَأَنَّ كَلباً أبقَعَ يَلَغُ في دِماءِ أهلِ بَيتي.
وقالَ الحُسَينُ عليه السلام: رَأَيتُ كَأَنَّ كِلاباً تَنهَشُني، وكَأَنَّ فيها كَلباً أبقَعَ كانَ أشَدَّهُم عَلَيَّ‌، وهُوَ أنتَ‌، وكانَ أبرَصَ‌.
ونَقَلتُ عَنِ التِّرمِذِيِّ‌: قيلَ لِلصّادِقِ عليه السلام: كَم تَتَأَخَّرُ الرُّؤيا؟ فَذَكَرَ مَنامَ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله، فَكانَ التَّأويلُ بَعدَ سِتّينَ سَنَةً ۴۷۱ (مثير الأحزان: ص ۶۴؛ أنساب الأشراف: ج ۳ ص ۴۰۱).

[986] فَغَضِبَ شِمرٌ مِنهُ‌، وجَلَسَ عَلى صَدرِ الحُسَينِ عليه السلام، وقَبَضَ عَلى لِحيَتِهِ وهَمَّ بِقَتلِهِ‌... وضَرَبَهُ بِسَيفِهِ اثنَتَي عَشرَةَ ضَربَةً‌، ثُمَّ حَزَّ رَأسَهُ ۴۷۲ (مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج ۲ ص ۳۶؛ بحار الأنوار: ج ۴۵ ص ۵۶).

[987] قَتَلَهُ [أيِ الحُسَينَ عليه السلام] سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِيُّ‌، وقيلَ‌: قَتَلَهُ شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ‌، وأجهَزَ عَلَيهِ خَولِيُّ بنُ يَزيدَ الأَصبَحِيُّ‌، وقيلَ‌: قَتَلَهُ عُمَرُ بنُ سَعدٍ، ولَيسَ بِشَيءٍ‌، وَالصَّحيحُ أنَّهُ قَتَلَهُ سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِيُّ‌.
وأمّا قَولُ مَن قالَ‌: قَتَلَهُ شِمرٌ وعُمَرُ بنُ سَعدٍ؛ لِأَنَّ شِمراً هُوَ الَّذي حَرَّضَ النّاسَ عَلى قَتلِهِ‌، وحَمَلَ بِهِم إلَيهِ‌، وكانَ عُمَرُ أميرَ الجَيشِ فَنُسِبَ القَتلُ إلَيهِ ۴۷۳ (اسد الغابة: ج ۲ ص ۲۸، ذخائر العقبى: ص ۲۵۰).

[988] قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام - واُمُّهُ فاطِمَةُ بِنتُ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله قَتَلَهُ سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِيُّ ثُمَّ الأَصبَحِيُّ‌، وجاءَ بِرَأسِهِ خَولِيُّ بنُ يَزيدَ ۴۷۴ (تاريخ الطبرى: ج ۵ ص ۴۶۸، تاريخ دمشق: ج ۱۴ ص ۲۴۹).