یادداشتهای سید محمدحسن جواهری

سجده درختان[1]

جناب آقاى صفوى قمى از مرحوم سيد عبداللّه‏ فاطمى نقل مى‏كردند: يك روز ظهر وقتى از مسجد پيغمبر به همراه آية‏اللّه‏ انصارى رحمه‏الله بيرون مى‏آمديم، من در ذهنم خطور كرد كه دو سال است در خدمت آقا هستيم ولى هيچ كرامتى نديده‏ ايم. به محض خطور اين فكر، آقا به من رو كرد و فرمود: پس نظر كن! پرده از جلوى چشمم برداشته شد و ديدم كه تمام درختان و روييدنى‏ها به حضرت حق سجده مى‏كنند و من از تماشاى آن‏ها لذت مى‏بردم، مدتى گذشت. آقا به من رو كرد و فرمود: «حالا بَستان شد؟» به محض اين‏كه گفتم بله، حالتم عادى شد.

در دعای افتتاح می‌خوانیم:

الحَمْدُ للهِ الَّذِي مِنْ خَشْيَتِهِ تَرْعَدُ السَّماء وَسُكَّانُها، وَتَرْجُفُ الأَرْضُ وَعُمَّارُها، وَتَمُوجُ البِحارُ وَمَنْ يَسْبَحُ فِي غَمَراتِها.

[1] . در كوى بى‏نشان‏ها، ص 109.