دو چشم يا دو چشمه نور[1]

حضرت آية‏اللّه‏ شيخ جواد كربلايى فرمودند: آقاى بهجت حدود سى چهل سال پيش يا بيشتر، زمانى از ايشان (آية‏اللّه‏ آقا سيد جمال‏الدّين گلپايگانى) صحبت مى‏فرمودند. فرمودند: يك شب بعد از نماز مغرب و عشا ديدم مى‏خواهند به وادى السّلام بروند. من هم همراه ايشان راه افتادم. هر دو ساكت بوديم و حرفى نمى‏زديم. در تاريكى وادى‏السّلام در گوشه‏اى كنار سقيفه‏اى كه آن‏جا بود، نشستيم. در آن تاريكى، ايشان مشغول ذكر بودند. يك دفعه ديدم كه از دوتا چشم ايشان مثل دو لوله، نور بيرون زد و تمام آن فضا را روشن كرد و هيچ حرفى هم با هم نداشتيم؛ او مشغول خودش بود. دوباره برگشتيم و به منزل رفتيم.

[1] . معادشناسى، ج 1، ص 143ـ145.