حضرت عباس ع تنها شهیدی است که در کربلا در اوج جنگ و هیجان چکاچک شمشیرها و فرود تیرها و نیزه‌ها وقتی بچه‌ها تشنه و منتظر آب بودند و برادرش حسین ع در اوج جنگ و تنهایی، آن هم وقتی یک دستش قطع شده بود، توانست رجز بخواند و قطع یمین را تضمین کند: والله ان قطعتموا یمینی ... و بعد به گفته مناقب شمشیر به دست چپ گرفته و به جنگ ادامه دهد و چون دست چپش را قطع کردند، بار دیگر شور درونی‌اش بر هیجان‌های بیرونی فائق آید و فکرش در فضای طمئنینه درونش به جوشش درآید و در رجزی دیگر فی البداهه قطع دست چپش را تضمین کند؛ گفتن رجز فی البداهه نیاز به آرامش و پرواز فکر دارد و هیجان بدترین حالت و آشفتگی فکر را در پی دارد و جمع این متناقضین خبر از اوج روحی این وجود مقدس دارد. این ویژگی عباس علمدار حیران کننده است....

معنی عشق و وفا را هیچ کس تقریر کرد؟

آنچه را عباس با دستان خود تعبیر کرد

یک تجلی از وفایش در میان آب بود

یک تجلی را دو دستش بر زمین تصویر کرد

یک کف از آب فرات و از درونش شعله ها

در کفش نقش وفا دید و به خود تحذیر کرد

یاد دلدار آمد و در گوش بانگ العطش

آب را بر ریخت چون عشقش چنین تفسیر کرد

مشک را بر دوش بگرفت و برون آمد ز آب

سوی کعبه، بادپایی را چه خوش تنظیر کرد

لیک امیدش به تیغ خصم چون مشکش درید

با دو بال عرش پیما عذر خود تحریر کرد

آمدش زهرا (س) به بالین و به مادر مادرش

از جوان با وفایش او چه خوش تقدیر کرد
محرم ۱۴۲۶