از شهید سرافراز سلیمانی سخنی رسانه‌ای شد که به نظرم حقش ادا نشد و مراکز علمی نیز از کنارش گذشتند. سخن گزیده او این بود که «تا کسی شهید نباشد، شهید نمی‌شود».

تحلیل این سخن این است که 

اولاً: باب شهادت بسته نیست.

ثانیاً: همه کسانی که به شهادت رسیده‌اند، اهلیت آن  را یافته‌اند و در مسئله شهادت اسباب ویژه در کار است و شانس و مانند آن در کار نیست. در ماه رمضان سال جاری در شبکه چهار سریالی مستند از تجربه‌های مرگ پخش شد با عنوان «زندگی پس از زندگی»، برخی گزارش‌ها از رزمندگانی که در این خصوص تجربه مرگ داشته‌اند، به خوبی بر این مسئله دلالت می‌کرد.

ثالثاً: به جای درخواست شهادت جسمانی اولی این است که بخواهیم خدا ما را به مقام شهادت حقیقی برساند و با توفق بر دشمن جسممان در ایمنی و در خدمت اسلام قرار گیرد و اگر صلاح باشد، خون نیز در راه خدا بر زمین ریخته شود؛ با این وصف چه بسا زنده‌هایی که مقام شهید دارند هرچند جسمشان سالم است.

نتایج بالا خام است و نیازمند بررسی و پژوهش، لیکن مسئله مهم سند و پشتوانه سخن شهید سلیمانی است که نیازمند پژوهش است. به نظرم آمد تذکر دهم شاید کسی مایل باشد در قالب مقاله یا پایان‌نامه مسئله را از ابعاد مختلف قرآنی، روایی، عرفانی و ... به بحث گذارد.